Son de poetas

Este é un blog que paga moito a pena: Son de poetas, antoloxía da poesía galega musicada. Ademais de ser un gusto navegar por el e pinchar nos ficheiros audio, ten unha utilización didáctica máis que evidente. Bo e moi recomendable. Parabéns aos seus autores ou autoras. A única suxerencia que lles faría é que non esquezan a poesía infantil: hhai, por exemplo, magníficos poemas de Gloria Sánchez ou Antonio García Teijeiro musicados por Mamá Cabra.

O alcalde de Puerto Real contra a monarquía

As vibracións da biblioteca do Mestres Goldar

O pasado venres, Día das Bibliotecas, dei unha charla no CEIP Mestres Goldar (Castrelos, Vigo), como parte dos actos da inauguración da biblioteca escolar do centro, unha activa biblioteca que se renova e amplía para darlle cabida ás orixinais iniciativas do rato Mik. Nesa biblioteca, que produce unhas excelentes vibracións –como todo o centro– ás persoas que a visitamos, os nenos e nenas tamén teñen moito que contar. Aquí, por exemplo, están algunhas das súas creacións. Moitos parabéns ao seu equipo de biblioteca.
A visita permmitiume, ademais, reecontrarme cunha amiga despois de 20 anos.

Urania Mella

O que conta a filla de Urania Mella (á súa vez filla do anarquista Ricardo Mella, do que Xerais publicou Lombroso e os anarquistas) no Faro de Vigo paréceme unha historia terrible e durísima. Tal e como ela afirma, resulta incomprensible que ninguén se puxese en contacto coa familia e que ningún membro dela fose convidado a estar presente na botadura. Vaia clase política temos!!!

Complicidade

Por certo, noutra orde de cousas, tamén me parece terrible que a edición impresa do mesmo xornal do post anterior lle dedique media páxina destacada e con foto a Galicia Bilingüe. A cousa non tería maior importancia se non soubesemos que ás iniciativas a favor do galego a prensa galega adoita envialas a unha miserable patiña na sección de cultura, cando ese privilexio lles concede. Na linguaxe universal, esa actitude mediática chámase complicidade.

Blogpoemas (3): Nicolás Guillén

A tradución deste poema de Nicolás Guillén solicitáronma hai algúns anos para a revista Terra sen amos. O xogo bembón de Nicolás Guillén introducino reiteradamente na miña poesía.



CHE COMANDANTE

Non porque caeses
é menos alta a túa luz.
Un cabalo de lume
terma da túa escultura guerrilleira
entre o vento e as nubes da Serra.
Non por calado es silencio.
E non porque te queimen,
porque te disimulen baixo terra,
porque te agachen
en cemiterios, fragas, gándaras,
van impedir que deamos contigo,
che Comandante,
amigo.

Cos seus dentes de xúbilo
Norteamérica ri. Mais de súpeto
axítase no seu leito
de dólares. Encístaselle
a risa nunha máscara
e o teu grande corpo de metal
sobe, espállase
nas guerrillas coma tabáns,
e o teu ancho nome ferido por soldados
alumea a noite americana
coma unha estrela súbita, caída
no medio dunha orxía.

Ti sabíalo, Guevara,
pero non o dixeches por humildade,
por non falares de ti mesmo,
che Comandante,
amigo.

Estás en todas partes. No indio
con feitura de soño e de cobre. E no negro
revirado en escumosa multitude,
e no ser petroleiro e salitroso,
e no terrible desamparo
da banana, e na grande pampa das peles,
e no azucre e no sal e nas cafeeiras.
Ti, móbil estatua do teu sangue como te derrubaron
vivo, como non te querían,
che Comandante,
amigo.

Cuba sábete de memoria. Rostro
de barbas que clarexan. E marfil
e oliva na pel de santo raparigo.
Rexa a voz que ordena sen mandar,
que manda compañeira, ordena amiga,
tenra e dura de xefe camarada.

Vémoste cada día ministro,
cada día soldado, cada día
xente paisana e difícil
cada día.
E puro coma un cativo
ou coma un home puro,
che Comandante,
amigo.

Pasas no teu esvaído roto, esfarelado traxe de campaña.
O da selva, como antes
foi o da Serra. Medio espido
o poderoso peito de fusil e palabra,
de ardente vendaval e demorada rosa.
Non hai acougo.


¡Saúde Guevara!
Ou mellor aínda desde o cavorco americano:
Agarda por nós. Partiremos contigo. Queremos
morrer para vivir como ti viñeches morrer,
para vivir como ti vives
che Comandante,
amigo.

A escrita esotérica

Nunca puiden soportar nin unha liña a lectura dos seus libros, que me caen das mans, pero agora, vendo o esoterismo que presidiu a súa vida, non me estraña nada a súa forma de escribir. A min, ler algo así ponme de mal humor. Ora, para gustos...

A voz irreductible

Hai uns días cumpríronse trinta anos da desaparición dunha das voces máis seductoras. Pero o tempo non logrou que a voz de Jacques Brel perdese a súa forza deslumbrante.

Unha das súas cancións máis impresionantes:



Aínda que está mellor aquí.


E outra das emblemáticas.

Adeus, Fonte

Este mediodía, en Portugal, souben da morte de Ramiro Fonte a través dunha mensaxe ao móbil. Xa o venres sairamos de Xerais con noticias críticas sobre o seu estado. Finalmente, a morte levouno a esa idade en que aínda queda moito por facer.
Nas primeiras lembranzas que teño de Ramiro Fonte, había unha barra polo medio. Eran os anos oitenta e os poetas vigueses da xeración desa década saían de cando en vez a tomar as copas ao pub Xentes, onde eu traballaba. Ramiro Fonte vivía moi perto de alí, na rúa Canceleiro. Logo, cando rematei os estudos universitarios e o meu labor profesional se desenvolvía no Diario 16 de Galicia, coincidín novamente con eles cando eu era asesor lingüístico e redactor de cultura e eles comezaron a elaborar, para o xornal, o suplemento Galicia Literaria. Naquela época, en decembro de 1990, cando Ramiro Fonte tiña 33 anos, fixéralle unha entrevista, con motivo da publicación de Adeus Norte, da que extraio estas palabras:

«A poesía sempre coxea de moitos pés. Faise de acertos e de erros. Salvos eses grandes poetas que ves que son auténticos continentes e que teñen un poderío verbal que te deixa absolutamente asoballado, o certo é que todo poeta debe ser consciente dos seus límites, de que a poesía se fai con acertos e con virtudes. A min gústanme moito os poetas galegos da miña xeración e coido que se pode aprender neles. A poesía galega nos poetas que son poetas, é dicir, que teñen unha actitude poética frente a súa obra, fronte á súa vida, non coxea. Hai poetas e non hai poetas, e cando hai poetas por suposto que tamén hai erros, hai dúbidas, hai pasos adiante e pasos atrás. Eu son moi optimista coa poesía que se produciu en Galicia nestes últimos anos».

Con posterioridade, cando eu xa publicaba, as discrepancias ocasionadas pola polémica xeracional dos 90 tensionaron a nosa relación, tensión que o tempo se encargou de apagar. O certo é que deixa unha obra poética e narrativa sólida, produto dunha reflexión literaria extremadamente coherente e que a literatura galega se queda sen a voz poética dos 80 máis recoñecida fóra das nosas fronteiras.

Cartas de amor, en castelán

A edición en castelán de Cartas de amor sairá a luz o próximo mes de novembro, editado baixo o selo valenciano Algar. En galego, Cartas de amor está na cuarta edición. Un relato de Cartas de amor foi traducido ao polaco por Joanna Wlodarczyk, que na actualidade está a rematar a tradución de Males de cabeza a esa mesma lingua.

Contar no Contomar

O Contomar regresa á biblioteca pública de Gondomar unha tempada máis, con novas propostas e ideas, con dous novos personaxes e cun espectáculo inaugural da Compañía do Trinke Trinke: Ratos de biblioteca. Contar no Contomar é posible todos os luns ás 18 horas .

O libro

Enlazo con A Nosa Terra dixital para darlle cabida en Cabrafanada ao meu artigo da semana pasada no xornal impreso: O Libro.