Exactamente igual que fixen con Ugia Pedreira, e reaproveitando o material xenerado polo meu traballo para El País, agora publico en Cabrafanada as respostas ás preguntas que lles fiormulei aos irmáns Pedro e Pablo Pascual, músicos de Marful, e que non cheguei a utilizar.PEDROPASCUAL
—¿Que é Marful para Pedro Pascual?
—Para min Marful é o resultado optimista e afortunado de catro músicos (tres dos cales eu admiro) coas súas carreiras en solitario, xa dunha dilatada extensión. Tras esta xuntanza cada un de nos aportamos as nosas inquedanzas, estéticas e pareceres a unhas músicas que teñen a súa inspiración nos salóns de baile e festas da Galicia dos anos 30, 40 e 50, pero cunha revisión contemporánea e apoiándose sempre nos instrumentos acústicos (guitarra, clarinete baixo, acordeón diatónico, contrabaixo, violín...)
—¿A precariedade na distribución da música galega eiva o voso traballo profesional?
—O feito de non existir en Galicia unha sólida industria discográfica sempre é un impedimento para exportar a nosa música. Tamén a ausencia de iniciativas privadas merma esta empresa, pero con moito ánimo e sobre todo crendo no que un fai as barreiras van caendo. O que che podería levar pouco tempo resulta que leva o dobre, pero traballando todo é posible.
—¿A que se debe o feito de que gravásedes nas vosas casas e nos estudos da Radio Galega?
—Nós temos a infraestrutura necesaria para facer discos, ¿para que depender dos demáis? Foi algo moi meditado e perfectamente asumido por todo o grupo.
—¿A consolidación do proxecto de Marful é a proba do éxito do acordeón diatónico para todo tipo de músicas?
—O acordeón diatónico é o primeiro acordeón que aparece na historia, tras a patente de Demian en 1829 (sen contar os antecedentes históricos e rarezas de lingüeta libre pretéritos); a evolución daquela patente deu lugar a este acordeón. Case sempre estivo ligado ás músicas tradicionais e sobre todo á musica de baile. Hoxe en día os modelos que se tocan están moi preto dos acordeóns cromáticos (por dispor dunha escala cromática) pero respetando a "bisonoridade" (aspecto fundamental do diatónico), isto proporciónalle á música interpretada por este instrumento un swing diferenciador e un son tamén especial. As influencias persoais de cada músico lévao a interpretar o seu instrumento dunha maneira ou outra; a min influenciáronme moito acordeonistas clásicos do diatónico como (Norbert Pignol, Marc Perrone, Riccardo Tesi, Mairtin OLconnor) así como acordeonistas de Jazz (como Galliano, Marocco, Matinier, Jo Basile, Biondini,...) e bandoneonistas como Piazzola ou Saluzzi.
PABLO PASCUAL
—¿Como valoras a adecuación do clarinete baixo á música de Marful?
—O Clarinete baixo é un intrumento que non se ve moi a cotío nas formacións musicais modernas, ainda que sí na orquestra clásica. Nos últimos anos nas novas correntes de jazz modal europeo aparece constantemente, nas mans de músicos como Louis Sclavis, Trovessi ou Riessler. Marful tamén bebe, ainda que con moderación, nestas correntes; o clarinete adaptábase perfectamente á sonoridade e ademáis con el non precisamos de baixo ou contrabaixo xa que o papel principal en Marful é o de encher a clave de Fa.
Ningún comentario:
Non se permiten novos comentarios.