21.7.05

Descanso

Cabrafanada marcha de vacacións. Vai percorrer o mundo, na procura dun dentista que lle bote un ollo á súa dentadura. En setembro, Cabrafanada estará de regreso, coa cabeza aireada noutras latitudes e as forzas renovadas. Até entón, e moito obrigado pola vosa paciencia caprina. Que os aires do verán vos sexan propicios.

Excelente entrada

A imaxe que o BNG e o PSOE están a dar das negociacións é magnífica. Todo un exemplo de entendemento e bo facer que espero que se manteña durante toda a lexislatura. Parabéns.

Canallada

O que está a facer o goberno en funcións do PP antes de marchar é unha auténtica canallada: conceder subvencións millonarias, pechar os concertos educativos para os próximos catro anos, buscar o xeito de blindar os seus altos cargos, conceder as licencias da televisión dixital... todo un exemplo do nepotismo co que gobernaron. Que Belcebú os manteña ben doradiños nese inferno no que eles mesmos cren.

2.7.05

O suicidio do poeta

Logo de tanta extenuación política, hoxe a literatura volve a Cabrafanada. Vouvos ofrecer un texto impresionante, traducido ao castelán (Hiperión) polo poeta galego Xoán Abeleira hai xa cinco anos. Trátase dun libro do poeta africano Jean-Josep Rabearivelo (1901-1937). O malgache Rabearivelo foi un escritor de expresión francófona (como case todos os africanos dos que chegamos a saber algo, escribiu na lingua colonial) e na súa "Última páxina dos Cadernos Azuis" (Diario inédito do autor) vai poetizando, en directo, o seu suicidio. É, daquela, o derradeiro texto que escribiu na súa vida. Aínda que a traducción ao castelán de Abeleira é moito mellor que a miña ao galego, que parte da súa (as miña desculpas), obviamente, ofrézovolo en galego pois así é como teño o texto dixitalizado, logo de que o traducise hai dous ou tres anos para lelo nunha emisora de radio e, posteriormente, nalgún centro de ensino. O texto que vos ofrezo está estractado:

Última páxina dos Cadernos Azuis


—Ás 14 horas menos 9 minutos do meu reloxo, tomo 14 pílulas de 0,25 miligramos de quinina, para ter a cabeza ben pesada e aturdida. E un pouco de auga para engulilas.

A idade de Guérin, á idade de Deube
un pouco máis vello ca ti, Rimbaud anti-nada,
dado que esta vida móstrase demasiado rebelde
e que a abella esgotou todo o polen posible,
nada queda por desputar, nada que agardar,
agás, tendido sobre a area ou a pedra, baixo a herba,
botar unha ollada tenra
sobre todo aquilo que algún día formará gavelas.
(…)
Pero, ¿qué presencia máis pura pode haber
que a de estar rendido a ti, oh doce Nai, oh Terra?
Todos nos reencontraremos na túa soidade
poboada e deserta coma o océano.
E cada vez que aquí arriba sople o vento do sur
os de abaixo charlaremos dos supervivintes.
(…)
Pero xa sinto o ulido do pó
e das herbas; xa escoito a chamada da miña filla,
¡ah! por pouco que o esquecemento siluetease os vosos ollos de terra
¡lembrádevos algunha vez de nós, tranquilos nas nosas cavernas!

—Ás 14 horas 37 minutos do meu reloxo.
A quinina comeza a facer efecto; nun pouco de auga con azucre, vou tomar máis de 10 gramos de cianuro potásico (…)

Bico o álbum familiar. Envíolles un bico aos libros de Baudelaire que teño no outro cuarto.
15 horas 2 minutos. Vou beber isto. Xa está.
Mary, fillos, os meus pensamentos, os meus últimos pensamentos, son para vós.

Inxiro un pouco de azucre. Afogo. Voume tumbar.