13.9.04

Cabrafanada: o blog intermitente

Sospeito que a miña relación con Cabrafanada vai ser un continuo amor intermitente até os inicios do vindeiro ano. Creo que xa notastes que desde hai algún tempo é un amor ausente. A miña situación persoal, cos meus ordenadores metidos en caixas e unha conexión a internet extinta, vaime dificultar esa relación. En todo caso, prégolles aos meus lectores que desculpen tanto as miñas ausencias como a miña probabilísima inconstancia.

Diciamos onte

Como diciamos onte (que día máis longo, o de onte, por certo), os europercorridos teñen un efecto sociocultural demoledor, pois a súa incidencia nos lugares máis frecuentados é enorme. Hai xa moitos anos traballei de "chico para todo" nunha axencia de viaxes compostelana, o que permitiu coñecer por dentro as tripas dese animal salvaxe do turismo pulmantur. Pero esa, sen dúbida, é unha historia para outro día.

29.3.04

Europercorridos

Ante a proximidade da Semana Santa (que, por fortuna, xa ten ben pouco de santa, que para santos xa temos aos lúcidos bispos da Conferencia Episcopal), volven as axencias a promocionar esas viaxes coas que, en sete días, percorres toda Europa. Debo confesar que nunca deixaron de sorprenderme esas fugaces viaxes organizadas, coas que nunha semana de súpeto che entra toda Europa polos ollos. Sete ou oito países dunha atacada veloz. Se cadra, almorzas en Italia, tomas o café en Suíza, comes en Alemaña, mexas en Holanda e dormes en Bélxica. Ademais, coa moeda única, todo é máis doado. Realmente, esas viaxes deberían chamarse oficialmente "europercorridos". E, por suposto, merecerían ser subvencionadas pola Comisión Europea, en consonancia co espírito europeísta que as promove. Se cadra, perfeccionándoas un pouco os viaxeiros mesmo poderían elixir países, coma se a viaxe fose un menú á carta. E, a partir do vindeiro 1 de maio, polo mesmo prezo, tamén Polonia, Hungría, República Checa, Eslovaquia, Eslovenia, Lituania, Letonia, Estonia, Chipre e Malta.

Teño que recoñecer que cando eu tiña vinte anos tamén facía esgotadores "europercorridos". Viaxaba co Interrail, ese fantástico billete de tren que daquela che permitía atravesar libremente toda Europa en vagóns de segunda clase. O que había máis alá dos Pirineos era para nós un misterio ignoto que desexabamos descubrir. Podía suceder, por exemplo, que apañásemos o tren en Vigo e non parásemos até chegar a Estocolmo, excepto para facer os pertinentes transbordos e quizais unha pequena escala para mexar. Os bocadillos e as latas acabábansenos á altura de Bruxelas e logo pasábamos fame, pois non podíamos pagar os "europrezos" da cafetería do tren. E aínda non existía a moeda única. E se, chegados a Estocolmo, chovía demasiado, tres días despois aparecíamos, por exemplo, en Zagreb, cando aínda os seus moradores nin sequera sospeitaban que habitaban a futura capital de Croacia. Claro que daquela estabamos a descubrir o mundo (que resultou ser circular, como as pescadas que morden a cola) e as nosas viaxes tiñan un aire iniciático, romántico e rebelde que non teñen as das tours-operadoras.

O roubo

Máis dunha ducia de días de frenéticas e diversas actividades mantivéronme afastado de Cabrafanada. Agora, volvo roubarlle á miña vida un oco para este espacio. Cando o tempo empuxa con malos modales, o mellor disimular, facerse o distraído e roubarlle os minutos ás caladiñas.

17.3.04

Silencio, en camiño

A partir de mañá Cabrafanda permanecerá en silencio até, polo menos, o vindeiro mércores. Marcho, convidado pola ONG Acción contra a Fame, a facer o tramo galego do Camiño de Santiago, nun acto simbólico de solidariedade. Se os meus previsiblemente derrotados músculos me desen para atopar un ciber e escribir unhas liñas, faríao, pero non creo que a miña capacidade física me permita tal licencia.

¿Verdadeiro ou falso?

Reproduzo este correo electrónico que me chegou por dúas vías diferentes. Un deles é exactamente o que reproduzo aquí e o outro ten algunha imperceptible modificación pero fáltalle o derradeiro párrafo.





EL GOLPE DE ESTADO DEL PP



El cineasta Pedro Almodóvar levantó el escándalo sólo dos días después de las Elecciones Generales del 14-M: "Tenemos que entender algo terrorífico. El PP estuvo a punto, el sábado a las doce de la noche, de provocar un Golpe de Estado". ¿A qué se refiería exactamente?

Algunas páginas web de información alternativa publicaron un texto cuya fuente atribuyen a la Cadena SER y que dice lo siguiente:

Ayer (sábado) a las 00:00 de la noche el gobierno popular se encontraba reunido y para redactar dos comunicados que debia firmar el Rey. En esos comunicados se convocaba el estado de excepcion y se retrasaba el proceso electoral. Habia un plan A, que pretendia retrasar las elecciones hasta otoño, y un plan B que pretendia retrasarlas hasta dentro de dos meses. El informador, que se encontraba en la Junta electoral central, vivió de cerca todo el proceso: la presentacion de los comunicados a la junta electoral central, segundo paso en este preocupante intent

Posteriormente el ministro Acebes se desplazaba junto a otros miembros del gobierno al palacio de la Zarzuela para intentar conseguir la firma del rey, requisito imprescindible para convocar este estado de excepcion. Dede Zarzuela se negaba esa firma, por considerarlo, segun afirman fuentes anonimas de la casa real a nuestro informador, "un golpe de estado de facto". El tono de las notas era, segun el informador, alarmante, y en el se mencionaba la creacion de una situacion nacional que incluia presencia no solo policial sino militar en las calles.

La denegacion de la firma por parte de la casa real, asi como las reiteradas negativas desde policia nacional para disolver con los antidisturbios las concentraciones pacificas por todo el pais, hicieron desistir de su intento al gobierno, que anunciaba a la JEC la anulacion de ese proceso hacia las 2.15 de la mañana, aludiendo ademas de estos motivos, alarmantes nuevas noticias.

A lo largo del dia de hoy (domingo), hemos podido confirmar esta noticia mediante diversas fuentes autorizadas, que además nos hablaban de una reunion celebrada en Madrid entre diversos responsables de servicios informativos de distintos medios en los que, dentro de una gran polemica, se decidia no divulgar esta información en diarios, televisiones y radios al menos hasta una proxima reunión en la tarde de mañana lunes, una vez terminado el proceso electoral.

El texto que hemos recogido íntegramente circula ya por Internet también a través del correo electrónico y, al igual que ocurrió en las convocatorias ante las sedes del PP el día 13, ya nadie lo podrá parar. Lo que queda por saber es si algún día conoceremos la verdad de una noticia que, por el momento, los grandes medios han silenciado. Almodóvar expresó su deseo de que se conozcan los detalles de la supuesta operación. ¿Querrá el PSOE aclarar esta grave acusación contra el PP y el Gobierno?

Uf!

Respiramos.

14.3.04

Casualidades

Cando, de madrugada, o ministro do Interior, Ángel Acebes, desvelou, finalmente a existencia dun vídeo de Al Qaida reivindicando a autoría dos atentados, que confirman (a pesar do goberno) o que xa sabiamos, que a sinatura dos atentados está escrita polo integrismo islámico, os responsables da primeira cadea de TVE, na noite do sábado, xusto unhas horas antes de que se abran os colexios electorais, elixen casualmente unha película sobre ETA (que non consta, por certo, na programación) para ofrecerlles aos televidentes.

O PP despídese da lexislatura coa mesma manipulación que caracterizou todo o seu mandato.

¿En nome de quen?

¿Que tipo de individuos son quen de realizar un acto como o dos atentados de Madrid? ¿En nome de quen e de que se pode xustificar? ¿Quen son eses engreídos deuses que se queren redimir a costas das nosas vidas en nome dun Alá que eles mesmos inventan e terxiversan? ¿En posesión de que mísera verdade están estes lunáticos da relixión para falsificar ese islamismo putrefacto e asasino? Al Qaida é a pura negación do ser humano.

11.3.04

Horror

Fanáticos, integristas, sanguinarios sen conciencia, se foron os de ETA.

Fose quen fose, que apodrezan para sempre na súa propia miseria.

10.3.04

¿Solidariedade?

A activa Asociación de Amigos del Pueblo Saharaui de Extremadura acaba de dar un paso que me parece bastante discutible e, sen dúbida, imprudente. Cedendo ás peticións das familias que acollen nenas e nenos saharauís no programa "Vacacións en paz", acaban de solicitarlle ao goberno saharauí no exilio de Tinduf que para este ano, a Extremadura, volvan os mesmos nenos e ás mesmas familias en que estiveron o pasado ano.

Esa, sen dúbida, é unha das dinámicas perversas contra as que o programa "Vacacións en paz" ten que loitar desde o seu inicio. Os nenos e nenas saharauís que veñen ao Estado español fano habitualmente en función dos seus resultados escolares, das súas necesidades persoais e doutra serie de criterios imparciais que os saharauís establecen para conseguir unha sociedade máis aberta, máis plural e máis xusta, na que todos e todas teñan igualdade de oportunidades. Co devandito programa preténdese que a maior cantidade de nenos e nenas posible poidan aproveitar a oportunidade de pasar un verán fóra dese deserto áspero e cruel que os ten amarrados á súa penosa vida de refuxiados.

E aínda que poida resultar comprensible a actitude das familias de acollida, que acaban por sentir un enorme afecto polos cativos, cando se ofrecen a un acto de voluntariado como é o de ser anfitrións durante un verán dun neno ou nena saharaui están obrigados a comprender as circunstancias políticas e sociais do pobo ao que eses cativos pertencen, e teñen que ser conscientes de que existen moitos outros nenos e nenas saharauis que tamén desexan a oportunidade de gozar dunhas vacacións lonxe do pedregal que habitan.

Ás veces, a actitude de moitas das familias de acollida (en Galicia tamén) é a de tratar aos nenos e nenas saharauís coma se fosen desherdados que carecesen de nai e de pai, e mesmo de dignidade, coma se o único que precisasen fosen bens materiais. Evidentemente, esa é unha actitude tan perversa como profundamente colonial.

Se as familias desexan axudar de verdade a eses nenos e nenas deben asumir que o seu problema é principalmente político, e non humanitario, e que só a vía concienciación, da presión e da loita política pode devolverlles ese futuro que primeiro lles roubou España e agora Marrocos.

7.3.04

Luísa Villalta

Cabrafanada rompe hoxe o seu silencio coa conmoción da inesperada morte de Luísa Villalta. Marcha sen despedirse, Luísa, co seu último poemario aínda inédito e moitos proxectos definitivamente inacabados. Despediuse, con todo, da súa cidade, á que lle rende unha expléndida homenaxe desde as páxinas de "En concreto". Dentro de dez días, e a instancias dunha ONG, Luísa ía participar nun grupo de dez escritores que viviriamos unha interesante experiencia a favor da solidariedade.

Outro golpe máis para a literatura galega, logo da recente morte de Xela Arias. Agora só cabe reler a súa poesía, imperecedeira. Que o vento de Riazor lle sexa sempre favorable.

4.3.04

A despedida

O último acto institucional de Aznar como presidente do goberno foi a inauguración dunha macroexposición en Valladolid sobre Isabel La Católica. Nós coñecémola ben pola frase aquela de "doma y castración del Reino de Galicia".

Pouco antes Aznar participou no acto de entrega de medallas aos soldados españois que, con tanta entrega e valor, reconquistaron para o Reino de España a gloriosa illa de Perejil.

Os dous actos definen o seu talante á perfección. Non puido elixir unha despedida máis simbólica.

2.3.04

Pedagoxía avanzada

Hai uns días fun dar unha charla a un colexio. Eran rapazas e rapaces de 5º e 6º de Primaria (de dez e once anos, para que vos fagades unha idea). Teoricamente, eu ía falar de Cidades e O brillo dos elefantes, pero unha vez alí decateime de que en realidade leran Males de cabeza. A verdade é que quedei abraiado. Non tanto pola asombrosa capacidade lectora dos rapaces e rapazas como pola condición extremadamente flexible do meu libro, con esa descoñecida dimensión de obra infantil. Sendo así, debo confesar que nunca se me ocurreu lerllo á miña filla, que anda a perder o tempo co elefante Elmer. Claro que este tipo de lecturas teñen un pequeno problema: eses rapaces non volven ler un libro meu na súa vida. Normal. Non é que queira tirar pedras contra o meu propio tellado, pero eu, no seu caso, faría o mesmo. En canto aos profesores do centro, seguro que nunca oíron falar de Piaget. A vida é tan breve que non hai tempo para todo.

28.2.04

A conta atrás

A lei electoral, vestida de xuíz, disparou a pistola de saída xusto cando a medianoite anunciou que entraba a madrugada do venres.

O PP tirou por todo o alto os seus foguetes de apertura. O candidato á presidencia do goberno do Estado, Mariano Rajoy xogou a dúas cartas: a primeira en Lugo e a seguinte no Obradoiro compostelán, con todo o goberno da Xunta sumiso aos seus pés. Foi o único candidato en Galicia que saíu á escena acompañado pola súa muller, en parte polas esixencias do guión que lle escriben os seus votantes e en parte por esa obsesión do PP pola preservación da familia tradicional. Ademais, compareceron os dous porque, xa o di o lema electoral do partido, Juntos vamos a más. Claro que a muller de Zapatero tamén subiu á escena en Madrid, porque o efecto dá un toque máis "humano". Rajoy, que sabe ben que en Galicia está o seu máis rico caladeiro, abre e pecha na querida Terra do Apóstolo, esperando que o guía espiritual do Ano Santo lle sexa favorable. O 16, último día, estará en Vigo. O Señor de los Hilillos quere deixar claro que Galicia aspira á presidencia do goberno mentres Zapatero, en Madrid, trata de recuperar os resentidos votantes de Rafael Simancas tras o escándalo de Tamayo e Sáez.

Porque ese foi o xesto de Zapatero no Pazo de Congresos de Madrid: un prolongado guiño aos votantes capitalinos. A Galicia virá un día, o 7, á Coruña, porque Paco Vázquez sempre lle garante público, satisfeito de escoitar como Bono, xa no inicio da campaña, continúa coa súa teima de lanzar dardos contra o nacionalismo.

Aquí queda Touriño, comprimido por Zapatero entre as pedras compostelás, que optou por abrir campaña, discretamente, na praza do Toural, mentres Mariano o Católico arengaba as súas masas no Obradoiro. No PSOE apostan por mandar para Madrid ao galeguista Ceferino e apelan ao voto últil contra o PP. O lugués José Blanco, secretario de organización de Zapatero, preferiu quedar acompañando ao seu xefe para rabuñar uns votos en Móstoles mentres, desde alí, envía mails á prensa sobre as necesidades de Galicia.

As necesidades de Galicia son, para Anxo Quintana, o líder do BNG, que o país teña peso propio na política do Estado e, con sorte e de cumprírense os seus visionarios vaticinios, algunha das chaves da gobernabilidade. Anxo Quintana apostou polo seu prato forte, a Galicia interior, e abriu campaña no casco histórico de Lugo, arroupado pola boa imaxe de Branca Rodríguez Pazos. Acompañouse do seu discurso, próximo ao beirismo, e do seu ton, moi afastado do beirismo, e non se fixo acompañar do seu padriño, o propio Beiras, que polo de agora continúa desaparecido da escena electoral.

Así que empezou a conta atrás para saber se Galicia é quen de premiar ao Señor de los Hilillos ou toda a bazofia do Prestige acabará por afogalo para sempre. Amén.

O Gran Teatro Electoral

A Campaña Electoral é como un gran teatro, un espectáculo magno onde os actores representan sen titubear o papel que lles toca porque o teñen perfectamente asumido. Nos camerinos, antes de saír ante o seu público fiel, os candidatos modulan a voz, maquíllanse, ensaian, tempran os nervios, espreitan aos asistentes por detrás das cortinas e miden as súas forzas ante o espello. Na sala de butacas, excepto algúns curiosos, o público permanece á espera de escoitar o que desexa escoitar, e en disposición de entregarse, en corpo e alma, aos oradores. Nese gran teatro onde todo se repite convocatoria tras convocatoria, como unha película da que os espectadores case sempre intúen o final antes de que remate, hai algo de espectáculo catártico, de íntimo acto sacro e de purificación colectiva a alma se limpa. E sobre o escenario, desde a comedia ao drama e á traxedia, danse cita todos os xéneros posibles. Mentres, desde as beiras, os asesores de imaxe vixían cada frase, cada xesto e cada reacción dos asistentes coma se fose a primeira vez na súa vida que tal fixesen, coma se esa fose a derradeira batalla e ao tempo a nai de todas as batallas. E todo iso sen que ninguén repare en gastos. Hai caviar e champagne para todos. O caso é gañar. Comezou a Campaña Electoral.

26.2.04

O pintor inquedante

Nos locais da galería Alpide de Vigo ofrécese, até o 31 de marzo, unha exposición da obra plástica do pintor e arquitecto Agustín Pérez Bellas, a quen tiven a sorte de coñecer cando eu era un adolescente debido á amizade que el tiña con meu pai. Era un home baixo, delgado, de pelo canoso e revolto que lle caía desordenadamente sobre os ombreiros. El e outros pintores acudían con frecuencia a facer tertulia no restaurante Garabelos. Pérez Bellas faleceu en 1982, aos 55 anos, e lembro que recibín a noticia da súa morte en Santiago de Compostela, onde eu traballaba daquela. A súa obra non é desas que pasen desapercibidas, desacougante e radical nos seus plantexamentos. Non son quen de aventurar en que ano foi, pero lembro perfectamente a primeira exposición que vin de Agustín Pérez Bellas. Tivera lugar nunha sala que a Caixa de Aforros tiña no seu edificio central, á que se accedía desde a rúa Pontevedra. O cadro que máis me impactou de toda a exposición representaba a Franco baixando aos infernos. O pintor, que estaba alí o día que eu visitei a sala, felicitoume pola miña preferencia. Aquel adolescente rebelde e desorientado que eu era non podía máis que encherse de orgullo ante as súas palabras. Nunca máis volvín ver aquel cadro. [O que se mostra na fotografía é outro, actualmente da miña propiedade].
Agustín Pérez Bellas estaba casado coa pintora Mercedes Ruibal. Naqueles tempos da transición, a súa militancia comunista reduciu os espacios en que súa obra arquitectónica podía expandirse e, por motivos políticos, non recibía demasiados encargos. Na vida diaria, el e mais a súa muller Mercedes eran profundamente iconoclastas, provocadores. Ela adoitaba asegurar que cando, en ambientes rancios, lles preguntaban como se coñeceran sempre contestaba que na porta dun burdel: el entraba e ela saía. A provocación, en tempos de miseria e marxinación, é unha marabillosa arma defensiva.

25.2.04

Entroido

O entroido é unha fonda, longa e arraigada subversión contra o poder, contra os usos sociais, contra o establecido, contra os propios convencionalismos da moral. Perseguido e prohibido durante o franquismo, o entroido hoxe é unha néboa embriagadora que chanta as súas raigames no máis negro desta terra húmida que habitamos e que, desde os territorios miñotos aos bálticos percorre, coma un verme, a espiña dorsal da vella Europa. Sobre calquera outra cousa, o entroido está fortemente amarrado ás tradicións, ao singular, á identidade. Por iso o entroido, incómodo e libertino, ten que furar na burla e atopala a partir de nós mesmos, na nosa propia idiosincrasia. Ese é o auténtico entroido. O demais, o espectáculo, é pura imitación, simple show. ¡Morra o Meco! ¡Viva o entroido!

Audasa

Audasa acaba de anunciar que a partir de maio suprime o desconto do 25% no tránsito de regreso nas viaxes de ida e volta para os usuarios da tarxeta da autoestrada. A súa intención é a de obrigar a xente a instalar o dispositivo necesario para a peaxe dinámica. Pobriños, con tan pouco tráfico deben levar unha chea de anos perdendo cartos. Compadézoos. O seu é un gran labor social, xeneroso e desinteresado. Non hai dúbida.

A nova ponte

Con respecto a esa polémica sobre a necesidade dunha nova ponte sobre a Ría de Vigo que defenden os empresarios e algúns políticos, a min o que me parece máis cabal é a postura de Pablo Egerique, delegado da Zona Franca viguesa, que suxire a creación dunha liña rápida de ferri entre Vigo e Cangas, con capacidade para transportar vehículos e un percorrido que se cubriría en dez minutos. Sen dúbida, é unha solución barata e de moito menor impacto ecolóxico e paisaxístico.

24.2.04

Vieiros birthday

Hoxe Vieiros cumpre oito anos. Desde Cabrafanada, quero enviarlles a miña entusiasta noraboa. Hai oito anos foi precisamente cando eu viaxei a Gales, nesa estancia sobre a que xa deitei varias anécdotas neste Cosmocaderno. Non podo esquecelo porque a primeira vez na miña vida que entrei en Vieiros foi precisamente alí, nun ordenador da oficina de Mercator en Aberystwyth. Unha das cousas que máis me chamou a atención daquela en Gales foi o estendido que xa estaba alí o uso do correo electrónico. De feito, cando nalgún intercambio de datos persoais me solicitaban o meu mail e eu respondía que aínda non tiña, mirábanme con cara de asombro. En Galicia o seu uso era entón restrinxidísimo. Non pasaron máis que oito anos; e de todo isto parece que hai un século. O tempo é un atleta invisible.

19.2.04

Hábitos alimentarios

Hai uns días fun coa miña filla ao estanque do Castro para ver os patos. Iamos ben aprovisionados de pan pero, para frustración da nena, os animaliños non mostraban ningún interese por el cada vez que lles botábamos un anaco á auga. Afeita á avidez dos parrulos de Castrelos, sentiuse decepcionada. Os patos achegábanse ao pan, examinábano e, finalmente, ignorábano con indiferencia. De alí a uns minutos, e logo de varios intentos vans para engordar aos anátidos, chegou unha nai acompañada dun neno. Non traían pan pero, ante a nosa sorpresa, a muller sacou do bolso un paquete de gusanitos, que o neno abriu e comezou a botarlles á auga. En cuestión de segundos, toda aquela tribo de desgraciadas aves acuáticas lanzouse sobre os gusanitos, disputándoos ferozmente entre eles. A miña filla miraba para o neno con envexa mentres eu, abraiado, matinaba nas evidentes consecuencias do cambio de hábitos alimentarios que caracteriza o noso tempo. A vindeira xeración de patos vai ter graves problemas de colesterol.

18.2.04

Desgaleguización

O Director Xeral de Política Lingüística, eludindo a súa responsabilidade e a dos centros docentes, asegura que o problema da desgaleguización da mocidade, da perda do idioma, está nas familias. Efectivamente, está nas familias. Ten toda a razón o señor González Moreiras. Tamén o problema da violencia doméstica está nas familias. Pero iso non quita que haxa lexislar decididamente para erradicala. Pois co idioma pasará o mesmo, ¿ou non? Haberá que lexislar a favor do galego. Senón ¿para que é a política? ¿Para que cobra o Director Xeral de Política Lingüísitica?

15.2.04

Sorpresa

Hai uns días contaba unha anécdota que me sucedeu en Gales. A verdade é que de Gales podería contar moitas, pero hai outra que me resulta especialmente significativa. Era un día chuvioso –un dos moitos do verán galés– e estaba eu remexendo entre os CDs dunha tenda de discos de Aberystwyth. Interesábame averiguar que se estaba a facer na música galesa. Neses días descubrín, por exemplo, a Siân James ou a Dafydd Iwan (algo así como o Suso Vaamonde de alí). Hai que recoñecer que a galesa é unha cultura moi minorizada pero, nestes momentos, combativa, pletórica e orgullosa de si mesma. Cando xa acabara de botarlle unha ollada á sección de música galesa, pasei por alto a sección de Músicas do Mundo e centreime noutra que me chamou moito máis a atención. Os cedés estaban agrupados baixo a denominación de Culturas en Extinción e, cando menos, imaxinei que alí habería cancións dos indios arapahoes. Ante a miña sorpresa, o que atopei foi un disco de Uxía. Aquilo foi un disparo mortal ao corazón.

14.2.04

Antena 3

Acabo de recibir o seguinte texto por correo electrónico. Reprodúzoo textual e íntegramente, aínda que traducido ao galego:



"Somos xornalistas e traballamos dentro da cadea. Lamentablemente o medo a represalias como as que empregaron no pasado obrígannos a permanecer no anonimato. Pero temos a forza para dicir e denunciar feitos concretos e moi graves que se están producindo na redacción de informativos de Antena 3:

1. O control político e a censura informativa acadaron cotas nunca vistas nesta cadea. Á dirección de informativos só lle preocupa que os programas de noticias respondan aos intereses electorais do Partido Popular.

2. A dirección de informativos ordenoulles aos redactores pasar na punta dos pés polo caso Fabra e o escándalo do alcalde de Toques (ambos os dous membros do Partido Popular).

3. A dirección de informativos ordenou facer sangue co escándalo provocado pola reunión entre Carod Rovira e ETA. Pola contra, elude informar sobre a polémica suscitada pola presunta utilización partidista dos servicios de intelixencia.

4. Hai agora dez días difundiuse incansablemente unha gravación na que se podía escoitar como José Bono (sen decatarse de que estaba sendo gravada a súa voz) lle dicía a un compañeiro de partido que Tony Blair era gilipollas. Con todo, nunca se emitiu a primeira parte da gravación na que Bono dicía “Arenas díxome que están pouco contentos, que non hai color entre Rajoy e Aznar”.

5. O Conselleiro Delegado da cadea Maurizio Carlotti está celebrando reunións con grupos de xornalistas da redacción. En varios deles afirmou textualmente: deberíades aprender do que acontece en Italia. Alí un xornalista de esquerdas nunca traballa nun medio de comunicación de dereitas.

6. A desvergoña da xefa de Informativos Gloria Lomana é tal, que se adxudica premios que non lle corresponden. O pasado domingo recolleu persoalmente o premio TP (Teleprograma) que recibiu o programa Espello Público como mellor programa de actualidade do 2003. Lomana recolleu o premio que, en realidade correspondía, por dereito, ao director dese programa en 2003, a súa editora e o seu realizador. O problema é que os tres foron despedidos dentro do E.R.E excutado pola dirección da cadea (malia que o programa obtivo premios e boísimos resultados de audiencia en 2003). Lomana despediunos e ademais quedouse co seu premio.

Consideramos que os feitos denunciados son abondo graves para que saian á luz. Confiamos en que o seu medio teña o valor de facelo.

Todos os feitos son fácilmente contrastables.

Gracias e un saúdo. Xornalistas de Antena 3 Televisión"

12.2.04

Tiranía informática

Todos os días recibo numerosos e variados exemplares de correos con virus Mydoom. Unha delicia. Afortunadamente, o meu Macintosh resiste coma un ferrote eses ataques. Claro que non sei se me fastidian máis os malditos virus ou a evidente tiranía consumista á que nos someten as multinacionais informáticas, sacando versións cada vez máis pesadas dos seus programas, que precisan maior memoria, e que obrigan a renovar constantemente o mercado dos ordenadores, facendo vello calquera aparello en tres ou catro anos.

11.2.04

Noite de lúpulo

Lin na prensa que Portugal quere pechar as súas fronteiras terrestres durante a celebración da Eurocopa, a comezos do verán, para evitar que entren os afeccionados ingleses cargados de cervexa e dispostos a destrozar o que se lles poña diante. Parece unha medida esaxerada, especialmente nesta nova Europa que cada vez quere ser máis europea. Por certo que a min o que sempre me asombrou non é tanto a violencia dos hooligans ingleses, que son o reflexo desa mocidade inglesa de procedencia humilde, carente de alicientes vitais e que se alía cos movementos fascistas, senón a súa inmensa capacidade para beber cervexa. Pero non só a súa, a de calquera británico. Por iso sempre me lembro de Ian. De Ían e dunha anécdota que sucedeu hai algúns anos, durante a miña estancia en Gales. Era xa a noitiña en Aberystwyth e estabamos charlando no salón do pub-pensión onde residiamos, cando Ian, un estudiante de Ciencias do Mar que vivía no piso superior entrou a despidirse de nós. Ía cear á casa dun amigo e ambos os dous tiñan previsto manter unha sesión de animada e festiva tertulia ata altas horas da madrugada, así que levaba provisións. O que el chamaba provisións era unha bolsa de deportes chea integramente de latas de cervexa. Xa víramos ao noso amigo engulir cervexas no pub, pero aquilo deixounos atónitos. Ían sorríu, compracido ante a nosa sorpresa, e marchou. Cinco minutos máis tarde, cando xa o esqueceramos, apareceu de novo pola porta.

—É que estiven pensando que se imos pasar toda a noite falando ao meu amigo e a min non nos van chegar as cervexas –dixo convencido.

A continuación achegouse a un dos desvencellados sofás que había no salón, introduciu o brazo por un dos múltiples e xenerosos buratos que se abrían no escai rachado e, das tripas do sofá, comezou a sacar unha asombrosa e interminable cantidade de latas de cervexa que foi gardando nunha bolsa de plástico.

Como sabía que estabamos pendentes del, mirou cara a nós e confesounos:

—É o meu almacén secreto de reserva; pídovos discreción.

E, co novo cargamento ao lombo, desapareceu outra vez pola porta. Tiña por diante unha longa noite de lúpulo.

7.2.04

O problema dos Chichos

Mentres o tren atravesaba os campos con rapidez, el ollaba pola ventá. Ía sumido nos seus pensamentos. Matinaba que sempre quixera ser escritor. Desde neno, soñaba con escribir a súa curta pero axitada vida, soñaba con ver publicadas nun libro mesmo aquelas cousas que se perdían no máis íntimo da súas lembranzas. Con todo, tiña un problema de difícil solución: gustábanlle os Chichos. E parecíalle que a un escritor non lle podían gustar os Chichos. El sospeitaba que os escritores escoitaban outro tipo de música. Non era quen de imaxinarse como escritor gustándolle os Chichos. E gustábanlle a rabiar, gustábanlle con paixón. En parte, tamén por ese motivo quería deixar atrás Madrid para sempre. Porque desexaba fuxir de todo, pero tamén de si mesmo. En Sevilla estaría esperándoo a Chelo, a súa moza de toda a vida, unha auténtica incondicional. Esperaba refacer a súa vida, en Sevilla, lonxe das comisarías. E atoparse a si mesmo e, ¿quen sabe?, atoparse se cadra tamén como escritor.

Un túnel fixo que volvese os ollos cara ao interior do vagón. En fronte súa ía sentada unha rapaza na que antes non reparara. Era guapa, a rapaza. Si, estaba ben boa. E parecía intelixente. Seguro que a ela non lle gustaban os Chichos. Tiña que ser, a unha rapaza coma ela non podían gustarlle os Chichos. Ía lendo un libro. Se cadra a ela tamén lle gustaría ser escritora.

Como xa había un anaco que el a ollaba, ela ergueu a mirada.

—¿A onde vas? –preguntoulle.

—A Málaga –contestou a rapaza.

—Eu tamén –dixo convencido. E pensou no voluble que era a vida dos escritores.

6.2.04

Círculo

Aznar di que el non dixo que en Irak houbese armas de destrucción masiva, que el llo oiu dicir a Blair, e Blair di que el non dixo que en Irak houbese armas de destrucción masiva, que el llo oiu dicir a Bush, e Bush di que el non dixo que en Irak houbese armas de destrucción masiva, que el llo oiu dicir a George Tenet, o director da CIA, e o director da CIA, que non está seguro de se Aznar é presidente de España ou de Polonia, di que el non dixo que en Irak houbese armas de destrucción masiva, pero tampouco se atreve a dicir llo oíse dicir a Aznar e agora non pode pechar o círculo. Así que a culpa foi do chachachá. E todos catro miran para Kofi Annan, por engreído.

Desmentidos

Onte volvéronme preguntar pola librería. Está claro que a capacidade de Cabrafanada para facer un desmentido non ten nada que ver coa de Cristina Almeida cando sae en apoio de Cayetana Guillén Cuervo. En todo caso, tamén é certo que prefiro o meu ruxe ruxe ao dela. Sálveme o ceo de cousa semellante. Por se acaso, xa o digo: nunca na miña vida vin a Ana Botella.

4.2.04

Clima tropical

@s meus amig@s composteláns insisten con teimosía en que en Vigo somos afortunados porque temos un envexable Clima Tropical e que en Compostela, onde chove moito máis, a auga é un pesadelo. Alégrome, por fin, de poder destruír a súa voraz autocompaixón e demostrarlles, con datos do Instituto Nacional de Meteoroloxía, que Vigo é a cidade onde máis chove (o que non é para presumir, por certo): 2.344 litros por metro cadrado entre setembro de 2002 e agosto de 2003. En Santiago foron 2.282 libros e en Pontevedra 2.013. Para que logo digan.

2.2.04

Alerxia

Durante todo o día, levitei sometido á tiranía da miña alerxia. Non sei se onte esquecín tomar o maldito antiestamíco ou se é que os ácaros espertaron hoxe especialmente motivados. Cando deciden botarse a min, teño o día perdido. Esa é unha batalla que nunca gaño. Un ataque dos ácaros —coa ferocidade coa que adoitan tratarme— significa a automática desregularización da miña respiración, un espirro cada trinta segundos ou cada minuto durante varias horas e un esgotamento físico que me abate. E, cando por fin chega a noite, ignoro en que punto do universo perdín a miña condición de ser humano. A convulsión dos espirros fai que, dentro de min, os músculos e a columna vertebral vibren dolorosamente. En «Tortillas para os obreiros» escribín un par de poemas inspirados pola miña propia dor de alérxico.



Esténdome,

coma un animal alérxico,

baixo o po da noite.

cando unha dor de cervos me fai vibrar

as vértebras,

tan tenebrosamente,

dó de alfombras.



Sei ben que as alerxias son unha patoloxía característica do noso tempo, e precisamente por iso xa non teño ningunha dúbida de que eu nacín alérxico ao meu propio tempo. E iso é xusto o que menos remedio ten. Que lle imos facer.

1.2.04

Verbum

A recente polémica sobre o Verbum non fai máis que constatar unha realidade: que é un museo sen ambición que naceu demasiado apegado ao oportunismo político.

O do Verbum é un proxecto tolleito, eivado desde a súa propia concepción, que non soubo arrouparse no seu entorno e que na actualidade está absolutamente desaproveitado, aínda que as súas potencialidades poderían ofrecer múltiples posibilidades de actuación. Hoxe por hoxe é un museo morto, que mesmo carece dun motor para xenerar actividades culturais, e non actúa como dinamizador para Vigo, aínda que estea, ora ben, albergado nun contedor de luxo, da autoría de César Portela. O Verbum conta curiosamente cun Consello de Expertos formado por persoas de grande prestixio pero que resulta escasamente operativo. No pasado mes de setembro a organización do museo nin sequera contemplaba a posibilidade de recibir visitas docentes de grupos, e nada editara a ese respecto para favorecer a súa divulgación en ámbitos académicos. E, para o seu desprestixio, os erros de contido que se poden detectar nunha visita ordinaria ás súas instalacións foron publicamente denunciados por diversos profesores da Universidade de Vigo. A páxina web do Verbum, nunca actualizada, segue anunciando a súa próxima inauguración. Resulta evidente que este museo reclama a berros unha reforma integral de concepción, espírito e contidos para non malograr unha idea que, ben asentada, podería ser ben fermosa para a cultura galega.

30.1.04

Unha vida no abismo

A morte, inexorable e certeira coma un seixo, acaba de pousar sobre a vella escritora neozelandesa Janet Frame, cando tiña 79 anos de idade. A venerable Frame ten unha biografía apaixonante, rubricada sempre desde a beira do abismo. A autora de Mona Minim, un dos poucos textos seus que poden atoparse hoxe en español, intentou suicidarse cando era case unha nena e a continuación foi ingresada nun psiquiátrico durante once anos eternos. Un inesperado premio literario que a converteu publicamente en escritora salvouna dunha feroz lobotomía, logo de que lle fose mal diagnosticada unha esquizofrenia. O único texto de Janet Frame verquido ao galego é un relato que figura na Antoloxía do conto neozenlandés, traducido por Mari Fe González. A súa obra máis apaixonante é Un anxo na miña mesa, de carácter autobiográfico, onde conta a súa experiencia coa tolemia, que foi levada ao cine por Jane Campion en 1990 nunha estremecedora proposta fílmica. Na rede poden lerse uns fragmentos doutro dos seus libros, Rostros na auga. Eu, desde aquí, brindo pola súa obra e a súa memoria. Un infinito bico ao ciberespacio, Janet.

Conductores

Acabo de recibir da Dirección Xeral de Tráfico as modificacións ás normas do Código de Circulación. Sen valorar os cambios, o que me parecería máis importante sería que os conductores fósemos quen de adquirir unha certa educación vial que diluíse esa actitude agresiva que tod@s levamos nos intestinos cando imos ao volante. É certo que conducir nunha cidade como Vigo se asemella cada vez máis ao explorador que se abre paso na selva a golpe de machete. Pero tamén o é que na selva habitan algunhas especies de animais particularmente feroces. A min, se algúns me producen especial fastío son aqueles que aparcan enriba dos pasos de peóns. Amais de exhibir un egoísmo de elefante, non sei en que lugar do planeta esqueceron o sentido cívico. Ás veces, como peón, cando atopo un obstáculo dese tipo teño a tentación de continuar o meu camiño por enriba do capó que me impide o paso.

27.1.04

O mellor crítico literario

Hai algo ante o que nunca deixo de soprenderme. Sucédeme cada vez que, polo meu traballo como editor, teño que botar man do arquivo de prensa dalgúns libros publicados hai xa anos. O histórico arquivo de prensa da editorial, amais dunha valiosa fonte de documentación, constitúe para nós unha ferramenta imprescindible na reedición de moitos títulos do fondo de Xerais que se relanzan a través de edicións actualizadas ou que, simplemente, cambian de colección. Para min, ler dun tirón todas as reseñas que no seu día se publicaron sobre un determinado libro constitúe un exercicio de reubicación e reflexión importante. E prométovos que nunca deixa de sorprenderme a abouxante veteranía e a experiencia que lle descubro ao tempo como crítico literario. Sen dúbida ningunha, non hai mellor canon que o paso do tempo. En moitas ocasións, lendo os arquivos de prensa quedo abraiado cando observo o mal tratados que foron algúns libros que hoxe son referentes inevitables da literatura galega ou a excelente consideración que tiveron algúns títulos pouco afortunados dos que hoxe ninguén se lembra. É certo que existen libros inxustamente esquecidos, pero habitualmente o calendario dos anos é un filtro habilmente sabio. E é que o tempo rompe o contexto e, daquela, pode xulgar sen prexuízos.

26.1.04

Amor libre

Para Fraga Iribarne, que está en contra do Amor Libre, os privilexios oficiais dos cargos políticos do PP deben incluír o dereito a arrumamentos, sobamentos, tocamentos e o dereito de pernada con adolescentes. Se cadra bota en falla unha Lei do Harén. É que son moi homes e iso, sen dúbida, dálles votos. Pois as eleccións non sei, pero o ceo seguro que xa o teñen gañado.

25.1.04

Unha película de culto

Uns amigos acaban de enviarme un correo electrónico dolorido e entusiasta logo de ver Léolo nunha cinta de vídeo. Eu tiven a sorte de vela hai xa anos, cando se proxectou en Vigo, logo de que mo aconsellase Uxía Senlle un día que a atopei cando ela saía do cine. Desde entón, adoito bromear asegurando que Léolo é a mellor película dos últimos seis ou sete séculos. E, desde logo, a única que vin na miña vida máis de oito ou nove veces. Léolo é unha película de culto. A plástica poética coa que envolve ao espectador e a súa linguaxe cinematográfica anovadora e deslumbrante non poden deixar a ninguén indiferente. É unha desas películas que pesan, traumáticas e desconcertantes, sobre a conciencia, durante moito tempo. Desas que xa nunca se borran da memoria. Para a desgracia dos que, coma min, lle debemos tanto a Léolo, o seu director, o canadiano Jean Claude Lauzone matouse hai algúns anos nun accidente de aviación. O meu libro «Males de cabeza», ademais de comezar cunha cita que reproduce a frase máis emblemática da película, réndelle unha sixilosa homenaxe en moitas das súas páxinas. Se para min é certo que só despois de escribir «Males de cabeza» comecei a crer na literatura como salvación persoal, como terapia emocional e intelectual, non o é menos que cando descubrín Léolo pensei que o feito de ver unha película coma esa xustifica a vida enteira.

24.1.04

Sobre blogs

Seguro que a maior parte dos que sodes blogueiros, con moita máis experiencia ao lombo ca min nos campos blogmillo, coñecedes este artigo sobre blogs. En todo caso, pareceume interesante e, por se alguén quere lelo, recoméndovolo.

23.1.04

O paso do tempo

Lembro hai ben poucos anos, cando aquí a penas había móbiles, a estrañeza que me produciu en Londres ver o extendido que estaba o seu uso entre a xente. Agora, a maior parte dos adolescentes galegos practicamente non coñeceron a vida sen móbiles. Uns días atrás chamoume o poeta e xornalista Antón Lopo para facerme unhas preguntas sobre os móbiles en relación coas novas tecnoloxías. Andaba a preparar novo un número da Revista das Letras baixo o título de «¿Había vida antes dos móbiles?» Esa, de feito, era unha das preguntas que me fixo. Hoxe ía eu nun taxi cando, pola radio, deron a noticia de que a partir de mañá será obrigatorio apagar os móbiles ao entrar a repostar nas gasolineiras. O taxista, un home duns sesenta anos, de rostro desgastado polos anos e o traballo, revirouse cara a min amolado, tusindo. ¡Manda carallo! –dixo– ¡toda a vida collendo gasolina cos móbiles prendidos e agora resulta que os temos que apagar!

Extraterrestres

Onte escoitei nunha emisora viguesa unha entrevista cun individuo que aseguraba ter visto un ovni. O home estaba paseando polo Berbés cando un obxecto non indentificado apareceu no ceo, facendo estrañas manobras durante máis dunha hora. Seica a policía municipal e outras moitas testemuñas tamén certifican a súa presencia. O home mostrábase totalmente convencido de que eran extraterrestres. Se cadra leva razón, e o ovni viña estudiar a estructura urbanística de Vigo como modelo exemplarizante e canónico para as cidades da súa afastada civilización. Nese campo, os vigueses temos moito que aportar. En todo caso, parécenme un pouco maleducados, estes extraterrestres, que nin sequera baixan a saudar. Limitarse a espiar desde o aire, sen preguntar se nos importa ou non que nos copien, non deixa de ser un intento de plaxio. Non hai máis voltas que darlle; fáltalles un chisco de educación.

21.1.04

Pintadas

Ao principio de Doutor Marañón, a rúa á que acudo diariamente a traballar, apareceu unha pintada: «Na vida ha que forçar para ser alguem». A verdade é que para unha frase escrita desde a vocación marxinal e contracultural que se lle supón á literatura dos muros e das paredes, paréceme dunha filosofía pésima. Sobre todo, porque as connotacións da palabra «forçar» non son un alarde de honestidade nin remiten precisamente ao outro mundo posible que reivindica o movemento antiglobalización. Pola contra, os que se abren paso na vida «forzando» son os tránfugas, os corruptos, os insolidarios.

Con todo, recoñezo que hai pintadas maxistrais. Eu son un fervente admirador das boas pintadas, porque no seu conxunto son reflexo dun tempo. Seguramente esta da rúa Doutor Marañón tamén o é; dun tempo que ensalza o egoísmo como valor estético.

Unha das mellores pintadas que lembro apareceu, cando eu era aínda adolescente, na rúa Hernán Cortés. Consistía naquela inesquecible frase de «Por un Madrid libre y con salida al mar». Realmente, gustaríame saber quen foi capaz de concentrar tanta ironía en tan poucas palabras.

20.1.04

Ao axexo

Sinto a gripe, que me ronda, ao axexo. Síntoa pasar nas puntas dos pés, sixilosamente, buscando presa e ollando para min de reollo. Estaba na ollada do camareiro que me serviu un café esta mañá; está na identidade triste do inverno frío; e viaxa incansablemente nos autobuses urbanos, torpe, alicaída, tropezando coa xente. E agora sinto que xa se me meteu na casa. Xa se me meteu, a condenada.

O mito e o home

Castelao foi un creador; un creador cargado de humanidade. En cada fotografía, o seu rostro mesmo destila bondade. Eu véxoo, sobre todo, como persoa, a pesar de que o mito acabou por convertelo en personaxe. Creo que, pola súa sensibilidade, Castelao tería sido un magnífico poeta se as consignas da Xeración Nós non se centrasen en dotar Galicia de narradores. Tamén tería sido un magnífico médico rural (a pesar de que non exerceu por amor á humanidade, como el dicía) e nese caso quizais nos deixase estampas literarias aínda máis suxestivas que as de Fernando Namora.

Pero Castelao, xa de neno, foi víctima da emigración, e co alzamento franquista foi víctima do exilio; así que o destino de Castelao correu parello ó destino do seu pobo. Se cadra por iso, e polo seu carácter xeneroso e entregado, encarnou tan ben, e aínda encarna hoxe, os ideais colectivos. Porque estaba convencido de que a liberdade é a única reserva con que contan os pobos para crearen o seu futuro.

19.1.04

Plauto

Esta fin de semana tiven ocasión de asistir á última representación do CDG, A comedia do Gurgullo, de Plauto, con dirección de Celso Parada. O que máis me gustou foi a música como fío conductor, actualizada e ironizante. Tamén é certo que o traballo actoral e de dirección é, en xeral, moi bo. Con todo, debo confesar que a comedia me aburriu nalgúns momentos, aínda que supoño que Plauto non dá hoxe moito máis de si. A única eiva, se cadra, é que resulta un chisco longa. En todo caso, a miña valoración é positiva.

18.1.04

Solidariedade con Sada

O venres ía no coche, escoitando en Radio Sada un espacio radiofónico sobre a moción de censura que o PP, co apoio dun tránfuga do PSOE, vai levar a cabo o luns contra o alcalde do BNG, e a actualidade dunha emblemática canción que puxo fin ao programa fíxome reflexionar: era o Grândola Vila Morena. É curioso decatarse do difícil que se lle fai o paso do tempo a algúns políticos corruptos e de maneiras golpistas. O que foi alcalde de Sada durante 24 anos, Ramón Rodríguez Ares, alias Moncho, debe estar convencido de que a dictadura franquista aínda non rematou. E non o digo porque tivese no seu despacho o retrato do dictador (o seu mestre declarado), nin porque mantivese a nomenclatura falanxista nas rúas da vila, senón porque as súas manobras políticas para recuperar o goberno son as propias dun iluminado, convencido de que o concello de Sada é da súa exclusiva propiedade particular.

Desde Cabrafanada quero enviarlle a miña solidariedade ao actual goberno municipal de Sada e á cidadanía que, a partir da moción de censura, vai sufrir nas súas carnes o retorno político ao tempo das cavernas.

Para el@s unha intensa aperta de solidariedade.



Grandola, Vila Morena

terra da fraternidade

povo e quem mais ordena

dentro de ti o cidade.

Dentro de ti o cidade

povo e quem mais ordena

terra da fraternitate

17.1.04

Todo pola patria

Trillo dixo onte que a morte en acto de servicio dálle sentido á vida. Todo pola patria. Xa non o dubido: Trillo é moito máis nacionalista ca min.

Dialéctica das masas

Durante o seu primeiro ano de vida, a miña filla aprendeu a dialéctica das masas nas manifestacións de Nunca Máis. Nese período de tempo, para ela voraz, adiviñou que as concentracións humanas cheiraban a chapapote. Agora que xa ten dous anos, está a descubrir que as apariencias son enganosas e a realidade máis complexa do que semellaba. O pasado día cinco de xaneiro leveina en Vigo a ver a cabalgata dos Reis Magos. O día estaba espléndido e a bonanza atmosférica converteu o acto nun dos máis concurridos dos últimos anos. Para que puidese velo todo sen problemas, subín a nena sobre os meus ombreiros. Desde aquela atalaia privilexiada descubriu a impresionante marea de xente que cubria a rúa e acto seguido, sen dubidalo, comezou a berrar: Nunca Máis, Nunca Máis, Nunca Máis. A súa gorxa era a única que vociferaba a coñecida consiga. E mentres ao seu arredor a xente miraba para ela divertida, a miña filla non se arredou. No seu primeiro ano de vida aprendera que ese berro conformaba a base da verdadeira dialéctica das masas e a experiencia dicíalle que aquel griterío confuso mediante o cal os nenos pedían que lles botasen caramelos non estaba suficientente consensuado para un contexto así.

16.1.04

De madrugada

É a unha da madrugada e hoxe non tiven tempo para Cabrafanada. Mañá venres tampouco o terei, pois estarei en Betanzos presentando (Cito), de Emma Couceiro, un libro moi ambicioso que leva a cabo nos seus versos unha profunda indagación poética. Magnífico. Só apto para devotos da poesía.

O sono rabúñame os ollos e escoito un espertador agochado nas cavernas da conciencia. Boas noites.

14.1.04

Un nacionalista demócrata

Rodríguez Ibarra é un demócrata. Un auténtico demócrata. Intelectualmente ten unha pequena eiva sen importancia e é que nin sequera ten claro o concepto de nación. Agora parece que lle asusta a posibilidade de que no futuro poidan agromar partidos nacionalistas en Extremadura ou en Castilla-La Mancha.

Ora ben, o home tamén é un temerario. E non polas súas democráticas propostas para impedir que o voto nacionalista consiga representación parlamentaria senón pola vocación de suicidio que esa proposta conleva. Porque ¿ao nacionalismo español non lle afectaría a medida que el propón? ¿Ou acaso este señor non se decata de que é un perfecto nacionalista español? Una, grande y libre. ¿De que me soa?

Marrocos

O xornalista marroquí Ali Lmrabet está a converterse no auténtico símbolo da liberdade nun réxime putrefacto. Indultado pola coroa alauí ante presión da opinión pública internacional como consecuencia das súas reiteradas folgas de fame, Ali Lmrabet fora encadeado por publicar informacións satíricas acerca de Mohamed VI. O máis curioso é que outros moitos presos (unha boa parte deles saharauis) continúan na cadea, víctimas da dictadura e da violencia que de forma sistemática exerce un estado (o marroquí) protexido por Occidente e moi especialmente por unha Francia (o país onde naceron as liberdades individuais) que desde hai anos coquetea incondicionalmente co reinado alauí, pechando os ollos ante a continuas violacións dos dereitos humanos.

Ruxe ruxe

¡Xa me dixeron que abriches unha libraría! proferiu antonte unha amiga coa que topei na rúa. O seu comentario non me colleu por sorpresa. Algo semellante afirmaran xa varias persoas máis. Eu sempre me preguntei –agora moito máis– que tipo de individuo ocioso e enxeñoso será ese que pon a andar determindados ruxe ruxe sabendo que son falsos. Desde un cercano día que tiven a honra de apadriñar, cunhas palabras, o acto de inauguración da Librería Meendinho, que uns amigos abriron no barrio vigués das Travesas, corre pola cidade o ruxe ruxe de que eu son socio e propietario da devandita librería. Así que aproveito este espacio sideral para desmentilo.

Unha vez, hai un par de anos, nun acto matinal en que participei con Xurxo Souto, preguntoume se eu sabía se era certa unha noticia que lle acababan de dar: a suposta morte do músico Rodrigo Romaní. Eu nada sabía ao respecto, pero Xurxo parecía bastante incrédulo co asunto. Curiosamente, o mesmo día, pola tarde, a noticia chegou novamente a min por outra vía. Algúns días despois puiden confirmar que aquel macabro ruxe ruxe se estendera coma a mala herba. Afortunadamente era falso e Rodrigo Romaní sigue vivo e harpeando.

O ruxe ruxe que a min me afecta (o da libraría) non é tan sórdido pero non deixa de producir efectos sorprendentes: xa houbo unha persoa que me solicitou traballo na devandita libraría.

13.1.04

Un blo lisboeta

A miña amiga Sara Costa puxo un enlace a Cabrafanada no seu blo Beco das Imagens, que eu non coñecía pero que é realmente interesante. Ela é lisboeta, fai crítica literaria en diversas publicacións portuguesas e é unha auténtica embaixadora da cultura galega en Portugal. Tamén colabora na web CanaldeLivros.com

12.1.04

Posrevolución

Mariana Ortega, filla de Humberto Ortega, ex comandante en xefe do Exército Popular Sandinista, e sobriña de Daniel Ortega, ex presidente do goberno, é unha das candidatas ao título de Miss Nicaragua deste ano. Hai que recoñecer que @s fill@s dos dirixentes revolucionarios sandinistas están a tomar a vida con moita máis alegría e desenfado que os seus proxenitores.

E o poeta Ernesto Cardenal sorrí amargamente.

Zapatero's proposal

Zapatero acaba de facer unha proposta extremadamente lúcida, supoño que a instancias do seu amigo galego Paco Vázquez: quere que unha terceira parte das materias docentes se impartan en inglés. Sería estupendo; aquí en Galicia, en vez dunha sociedade bilingüe teriámola trilingüe. Iso é ter visión de futuro. Mesmo se podería reformar un anaquiño a Lei de Normalización Lingüística para dar acubillo a tan despretixiado idioma. O que non sei é cal sería a Lingua A, pero teño claro cal sería a Lingua C.
Este muchacho, como siga atinando dese xeito e a pouco que profundice na súa feroz oposición, fáisenos presidente en menos do que canta un galo. Wonderful.

11.1.04

Paco del Riego



Estou a ler Camiño andado, o interesante libro de memorias de Paco del Riego, editado por Galaxia. Nun dos capítulos iniciais retrata aquela Universidade de Santiago de Compostela, onde el estudaba nos anos 30, composta unicamente por cinco facultades: Dereito, Filosofía e Letras, Ciencias Químicas, Farmacia e Medicina. O rector era, daquela, Alexandre Rodríguez Cadarso, a quen describe como prestixioso docente, bo orador e persoa dialogante.
Ten gracia, porque para min eses dous nomes (o de Paco del Riego e o de Rodríguez Cadarso) están estreitamente unidos. En abril de 1987, cando eu estudaba Filoloxía, gañei o Premio Rodríguez Cadarso de Narrativa que convocaba a Universidade de Santiago. Durante a celebración do acto, Paco del Riego foi o encargado de facer o discurso e a entrega do premio. Eu, coa miña vella cazadora roída e as miñas guedellas de universitario iconoclasta, recibín das súas mans o modesto galardón.
Algúns anos despois, a principios de 1994, cando me tocou editarlle o seu libro «Galicia», acompañeino unha tarde ao seu apartamento de Praia América na procura de material gráfico para o libro que lle estabamos editando en Xerais. Alí descubrín, adormecido como un tesouro na penumbra estacional do apartamento, o impresionante espistolario de Paco del Riego (numerosas cartas de todos os membros da Xeración Nós, de Castelao, das principais personalidades do exilio americano, dos intelectuais galegos de posguerra, etc.), perfectamente ordenadas e organizadas, a súa completísima biblioteca e un valioso arquivo fotográfico. A maior parte dese material legouno, algúns anos máis tarde, ao Concello de Vigo, que o xestiona desde a biblioteca pública que leva o seu nome.
Aquela tarde, en Praia América, revolvendo entre os álbums de fotos de Paco del Riego, descubrín sorprendido unha fotografía na que estaba eu, no abril compostelán de 1987, recibindo o Premio Rodríguez Cadarso das súas mans. Nin eu coñecía aquela foto nin el sabía (tampouco llo dixen) que aquel rapazolo guedelludo a quen lle entregaba o premio era eu.

10.1.04

A foto

Toda a casa estaba na sombra. O lugar fedía. Abriu a porta sentindo o desacougo nas entrañas. Resultáballe desolador regresar alí, logo do que sucedera. En canto deu os primeiros pasos, os zapatos afundíronselle naquel piche pastoso, pegándoselle ao chan. Lanzou unha ollada rápida sobre a estancia e sentiu un arreguizo. O peor non era o que se estendía diante dos seus ollos. O peor era que cheiraba a morte e a soidade. Inquedo, chamou pola muller, que espreitaba desde fóra. A visión era desoladora. O chapapote entrara pola porta e polas ventás e agora cubríao todo, coma un manto suave e homexéneo: o chan, a lareira, as alacenas, as cadeiras, as despensas, os armarios, as mantas, os coitelos, a louza, as colchas. Todo estaba sepultado baixo aquel manto negro. Salvo aquela pasta negra, non se vía cousa ningunha.

Sen embargo, nunha esquina, ben visible, coma se fose unha mala xogada do destino, estaba a foto da filla. A foto que perderan pouco despois da súa morte e da que nunca máis souberan. Cousas do azar, o chapapote, co seu alento necrolóxico, dera con ela, coma se quixese axustar contas co tempo.

Sentiron unha dor punzante no corazón. Ningún dos dous podía retirar a vista daquela maldita foto reaparecida. Enmarcada en prata, alí estaba a súa nena, sorrindo e recibindo aquel premio das mans do presidente Fraga Iribarne. El sentiu moito frío e rompeu a chorar. Ela pasoulle o brazo por enriba dos ombreiros. Maldito chapapote. A morte sempre busca a morte.

Ácaros verdes

Con Ácaros verdes a narrativa galega aborda un dos temas máis interesantes e controvertidos da historia da humanidade: o últimos días do nazismo, con Hitler recluído no seu búnquer de Berlín. Pero o máis interesante é que as protagonistas desta magnífica novela de Pilar Buela son as mulleres: Eva Braun, a amante de Hitler, e Magda Göbbels, a esposa do tristemente coñecido ministro de información do Führer.

A novela recrea, cun estilo potente e unha grande capacidade poética, o ambiente desquiciado deses últimos días, cando xa sabían que Berlín estaba a piques de caer nas mans dos aliados. Ácaros verdes é unha novela apaixonante, sen prexuízos, que universaliza a literatura galega e obriga ao lector, cando a remata, a buscar máis información sobre eses días de esquizonfrenia histórica e os seus indesexables personaxes. Creo que non é preciso que confese o moito que me gustou.

Centralismo

Esta mañá achegueime a correos a mandar un paquete certificado para Porto. Só se trataba de envialo a 150 km de Vigo, o lugar desde onde fixen o envío. Con todo, a funcionaria de correos informoume de que o paquete tiña que ir vía Madrid; quer dicir, que o paquete viaxaría de Vigo a Madrid, de Madrid a Lisboa e de Lisboa ao Porto. Quedei impresionado. Toda esa danza capitalina faise para cubrir os 150 km que separan Vigo do Porto, comunicados a só hora e media de autoestrada. Sen dúbida, este é un magnífico exemplo de centralismo postal. Viva a eficacia.

5.1.04

O día da botadura



Hoxe é o día da botadura. Esta bitácora, este caderno bébedo e vacilante, libertario e humilde, este blog, seguramente inconstante, bótase á inmensidade do ciberuniverso.

CABRAFANADA é un espacio persoal para a opinión e a creación, desde a improvisación, desde a cotianidade, desde o arrebato da paixón, un espacio que me permito a arroutada de lanzar, dolorosa e alegremente, contra o enigmático baleiro cósmico

CABRAFANADA é unha inconsciencia, un espacio persoal crítico e creativo, furtado ao día a día e escrito co motor da paixón, da visceralidade.

CABRAFANADA é unha constelación fugaz, subxectiva e persoal, con vocación de contemporaneidade para a pulsión e a inmersión nun tempo que é o noso.